Hoger op down under

Terug in Sydney! Na een helse reis zijn we gisteren veilig en wel aangekomen in ons hostel. We vlogen al om 06.35 uur \'s ochtends, dus om 02.30 uur uit de veren. Auto afgeleverd en naar de airport. Daar bleken we niet de enige te zijn die vroeg uit de veren moesten. Wat een ellende. Rijen dik dromden de mensen voor incheckbalies. Aansluiten maar... Het inchecken zelf verliep gelukkig gesmeerd. Geen kilo-problemen en dat soort onzin. Om New Zealand te verlaten moet je betalen. Aansluiten in de volgende rij dus. En ook voor de customs stond het reeds 6 rijen dik. Rest ons niets anders dan... aansluiten. Moe van het geschuivel ploffen we op de bank bij de gate. Niet voor lang want het boarden begon al. Na een prettige vlucht (waar ik weinig van heb meegemaakt) geland in Sydney en beland in de volgende ellendige rijen. Voor de customs hebben we 3 kwartier heen en weer geslingerd in een lange rij mensen. Met een zucht en een bezwete kop overhandigen we onze paspoorten. Lot krijgt \'m terug, maar de douanebeamte kijkt mij streng aan en zegt: You are going with me! Op naar de volgende balie. Er was iets met m\'n paspoort. Loos alarm bleek al snel, maar toch klopt je hart ff in je keel. Komen we bij de bagageband: Leeg! Tsja, na zoveel oponthoud was de bagage er al afgehaald. Daar lagen onze rugzakken: moederziel verlaten ergens op de grond. Boos laden we de boel op de kar en sluiten aan in een idioot lange rij voor \'nothing to declare\'. Dat dachten we... In werkelijkheid stonden we voor het wissel-kantoor! Opnieuw aansluiten in de, ook idioot lange, juiste rij. En natuurlijk was het bal. Uitpakken geblazen! Alletwee. Met een praatje proberen we de chagerijnig kijkende vrouw te ontlokken waarom het zo druk is. Ze zucht en geeft onze tassen terug: Enjoy your day! Gelukkig is het nog vroeg, dus er is nog een kans dat dat gaat lukken. Vooralsnog hebben we het gehad. Zo gehad, dat we de trein en het pendelbusje links laten liggen en kiezen voor de luxe van een taxi. Dat idee had de rest ook, want ook daar waren pretpark-achtige taferelen met zigzaggen door hekwerken. Uiteindelijk zijn we keurig voor ons hotel afgezet en konden we direct onze kamer op. Even pauze!

Na een overheerlijke lunch, een frappoccino Chocolat van Starbucks en met het gezelschap van de hete zon aan de strakblauwe hemel konden we weer genieten van Sydney! Tussen alle hoge gebouwen doemde ineens weer de Harbour Bridge op. Het eerste wat je ziet is het hoogste punt van de Bridge met de vlag van Australie. \"Kijk Lot! Daar staan wij straks!!\". Eindelijk zouden we onze laatste uitdaging aangaan. We gingen de Harbour Bridge beklimmen. Langzaam begon het harder te waaien en toen we ons hotel verlieten voor de rit naar de Brigde begon het te regen. Bij aankomst onweerde het en kwam het met bakken uit de lucht. Tuurlijk, hebben wij weer. Binnen gaat alles gewoon door. Inchecken, formulier tekenen, blaastest en een infopraatje. Omkleden in prachtige pakken (waar we op advies, slechts gekleed in ons ons ondergoed ingleden) en het omhangen van alle benodigde attributen. Even proefklimmen en naar buiten. Het regent en onweert nog steeds. Toch lopen we door. Met onweer zouden we de boog niet beklimmen, maar dat beslissen ze pas op het moment dat je op dat punt bent aangekomen. Vooralsnog hadden we de grootste lol! Eenmaal aangekomen bij het begin van de boog was het droog en opgeklaard en konden we doorgaan! Het was WAANZINNIG!!!! Wat een geweldige ervaring en wat een adembenemend uitzicht. En wat is het leuk om te doen. Dit vergeet ik nooit meer. Het was echt jammer dat het afgelopen was (na 4 uur). Toen we weer naar het hotel wilden stortregende het en zat de onweer echt recht boven Sydney! Wat hebben wij een geluk gehad! TAXI!!! ;-)

Vandaag hebben we vele kilometers op onze flip-flops door de stad gelopen, kilo\'s aan overbagage verzameld en een mooi bruin kleurtje opgelopen. Nu wacht het galgemaal op ons. Ons laatste avondje down under... Morgen om 16.00 uur vertrekken we uit Sydney om op zondagochtend om 06.30 uur op Schiphol te landen. Klaar voor een volgend avontuur!

Kus,
Ciska